गणित

मला गणितात कधीच गती नव्हती. पण कधी कधी वाटतं कि सगळीकडेच तर गणित असतं. आयुष्याचं सुद्धा गणित जुळून यावं लागतं.  कुणाचं ते लवकर जुळून येतं तर कुणाचं फार उशिरा. आणि त्या गणिताच्या उत्तरावरून तुमच्या आयुष्याचं वर्गीकरण होतं. खरं तर वर्ग पण आधीच ठरलेले आहेत. यशस्वी, संपन्न, परिपूर्ण, साधारण, किंवा वाया गेलेलं. फक्त हव्या असलेल्या वर्गात जाता यावं म्हणून आपण आयुष्य ट्यून करत असतो. यशस्वी होण्याचा फोर्मुला शोधत असतो. किवा असं म्हणूयात की आयुष्याला ट्रेन करत असतो. मग प्रत्येक नोड चे वेट्स adjust करत आपल्याला हवं असलेलं उत्तर मिळायला लागलं कि मग आपण so called यशस्वी आयुष्य जगायला लागतो. पण ते मिळवायला, आयुष्य ट्यून करतांना आपण गमावतो ते कदाचित जास्त महत्वाच, जास्त सुंदर आणि माणूस म्हणून आपलं वेगळेपण जपणारं काही तरी असेल हे आपल्याला कधी जाणवतच नाही.  हे वर्गीकरण कुणी केलं? का केलं? आणि मुळात मला हे स्वतःसाठी हवं आहे का याचा विचार न करता आपण धावत सुटतो बाकी लोकांसोबत. त्यांच्यासारखच बनण्यासाठी. मग छाप मारल्यासारखे उमटत राहतात सगळे. सगळेच सारखे.
इंग्रजी पिक्चर मध्ये कल्पना रंगवतात माणसांच्या मशीनी झाल्याच्या. सुरुवात झाली बहुतेक खरच.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

मित्रहो

  सहजच विचार करत बसलो होतो आणि काही लोक, काही प्रसंग कसे आपल्या जडण घडणीत महत्वाचे ठरतात हे पुन्हा एकदा जाणवल. सध्या थँक्सगिविंग आठवडा साजरा होतो आहे. तर वाटलं की अगदी फॉर्मल थॅंक यू नाही तरी त्या अनुभवांची उजळणी करायला हरकत नाही. खरं तर या पशिमी पद्धती मुळे नाही पण माझ्या लवकरच येणाऱ्या बेचाळीसाव्या वाढदिवासमुळे मी आजकाल जरा अंतर्मुख झालो आहे. खूप लांबचा पल्ला गाठला आहे असं काहीसं वाटत होतं (म्हणजे खूप काही दिवे लावलेले नाहीत आणि अजूनही खूप काही करायची इच्छा/खुमखुमी आहे ... 😊 ). पण मागे वळून पाहतांना काही ठळक टप्पे सहज लक्षात येतात. त्यातला एक म्हणजे batu. मी पुण्यात आलो आणि लक्षात आलं की स्पर्धेत आपण कुठेच नाही. माझ्यासारख्या छोट्या शहरातल्यासाठी पुणे आणि इथली चढाओढ दोन्हीही खूप नवीन आणि दडपवून टाकणारी होती. आपला निभाव लागणार नाही हे पण कळत होतं. त्यात माझा पहिला जॉब icici बँकेतला होता आणि त्या सगळ्या एटीएम समोर ताटकळत आणि लोकांची हेटाळणी झेलत काढलेल्या दुपारी सुद्धा फरश्या उत्साहवर्धक नव्हत्याच. आणि मग batu नामक दुनियेत प्रवेश झाला. प्रवेशाचा सुद्धा एक वेगळाच किस्सा आहे
Read more

आपुलकी

गेल्या कित्येक दिवसान्त इथे काहि लिहिलच नाहि. मनात विचार येणं, प्रश्‍न उठन बंद झालं असं नाहि पण खर तर मी माझ्यातच नव्हतो. गेल्या २ वर्श्नांपासुन मी वेगवेगळ्या ठिकाणी फ़िरतोय, अधे मधे घरी जाणं होतं, मित्रांशी भेटी गाठी होतात, गप्पा होतात, सगळं कसं नेहमि सारखं. पण कधि कधि वाटतं हे सर्व सरावाने तर नाही करत ना आपण? आपल्याला सराव झाला आहे या नात्यांचा, या आपुलकि, या जिव्हाळ्याचा. खरोखर असलं काहि असतं का? म्हणजे कुठलिहि गोष्ट या जगात बिना मतलबाने केलि जाते का? मनात प्रश्नं येतात, हे जे करतोय ते का करायचं? आपण जे सगळ्यांना आपलं म्हणतो, माझं, माझे, आपले लोक म्हणत जिव्हाळा लावतो, ते का? हे आपण ठरवुन तर नाहि करत नं? मी आज जो कोणी आहे, तो मी तसा नसतो, पैसे नसतो कमावत, घर, गाडी, किंवा तत्सम गोष्टी नसत्या माझ्याकडे, तर काय हा जिव्हाळा, प्रेम कायम असतं माझ्यावीशयी? हि सर्व लोक अशिच वागली असती माझ्यासोबत? का त्या ऐवजी किव, सहानभुती असती?
Read more

लग्न!!

सहा वर्ष होत आलीत लग्नाला. लग्नाच्या वेळेची धाकधूक, भविष्या बद्दल संभ्रम, अनिश्चितता अजूनही आठवते. मला नेहमीच वाटतं की लग्न म्हणजे permanent marker ने पेपर सोडवण्यासारख आहे. एकदा का एखाद्या उत्तरावर टिक केलं की नंतर ते उत्तर खोडून दुसरं लिहिता येत नाही. लग्नाच्या आधी दुसऱ्यांचे लग्नाचे अनुभव ऐकून, पाहून जरा भीती पण वाटायची. त्यात आम्हाला कोण्या पोरीने कधीच भाव न दिल्यामुळे आई वडीलांना तेही एक काम आमच्यासाठी करावं लागणार होते. पोरी पाहणे (आणि स्वतःला दाखवून घेणे) ह्याचं सुद्धा टेन्शन होतंच. पण मी भारतात परत आल्यानंतर दोन दिवसांत मी एंगेज होतो काय आणि पुढे ते सत्य स्वतःला पटवे पर्यंत एका महिन्यात लग्न होऊन बायको नामक गोष्ट घरी येते काय ..... सगळच स्वप्नवत. बायको. लग्नाच्या आधी मुलींविषयी असणारे समज (खरं तर गैर)  हळूहळू दूर होवू लागले. स्त्रियांविषयी मला नेहमीच आदर होता. पण एखादी स्त्री फक्त आपलं त्या माणसाशी लग्न झालय म्हणून त्याला आपलं सर्वस्व कस काय मानू शकते आणि त्याच्यासोबत आयुष्यभर राहण्याच्या आणाभाका कशा घेवू शकते हे मला कोडं होतं. खरं तर दोन अनोळखी, वेगळे आणि जीवनाबद्दल स्वतंत्
Read more